Dücane Cündioğlu Sözleri

Dücane Cündioğlu Sözleri, Dücane Cündioğlu En Çok Beğenilen Sözleri, Dücane Cündioğlu En Çok Paylaşılan Sözleri, Dücane Cündioğlu Sözleri Twitter, Dücane Cündioğlu Kitap Alıntıları, Dücane Cündioğlu Sözleri Resimli

Dücane Cündioğlu Sözleri

Güzel deyince aptalın aklına kadın gelir, kadın deyince abdalın aklına güzel.

Kendini sevmeyeni başkaları sevmez.

En iyi bildiğim iştir yalnız kalmak. İnsanlarla temas ya beni incitiyor ya onları, İflah olmaz bir uyumsuzum.

Hakikati söyle, varsın alçak uzaklaşsın senden.

Kimse sana sende olmayanı veremez; bu nedenle sen sende olanı bulmalı, bulman gerekeni sen kendinde aramalısın.

Düşünün bir kere, ölüm olmasaydı bu hayat ne de çekilmez olurdu!

Yalnızlık… hep yalnızlık… daima yalnızlık… kalabalıklar içinde bile yalnızlık…

Yaşamı boyunca herkes ‘birini’ bulur ama ‘birbirini’ bulmak çok az insana nasip olur.

Bir hatayı korkunç kılan yanı telafi edilemez oluşudur.

Baksana, her şeyden habersiz bir hâlde öylesine aptalca yaşamak, akıllı olmaya çalışmaktan daha keyifli görünüyor.

Çocuklar cevaplarını bildikleri soruları sormazlar; yetişkinlerse umumiyetle cevaplarını bildikleri soruları sormayı tercih ederler.

Kayboldum diye üzülme sakın, seni arayan biri vardır.

Yen yırtılınca kırılan kolu saklamaya çalışmanın bir manası olmaz!

İki katmanlı bilgisizlik; Hem bilmemek, hem bilmediğini bilmemek.

Karıncanın ayak sesini duymayan hakikatin sesini de duyamaz, hakikatin eşiği zarafettir çünkü.

Göz hep başkalarını görür. Göz bir tek kendini göremez. Evet, kendi dışında var olanları görür ve fakat kendini göremez.

Kapıyı her çalışımda içeriden gelen ‘kim o?’ sorusuna verdiğim yanıt hiç değişmedi: ‘bilmiyorum’.

Halbuki tek kelimeyle geçmiş için söylenmesi gereken şudur: Olan olmalıydı!

“Abdal” olan “aptal” olanı bağışlar.Bu dervişliğin şanındandır.

Değerli bir şeyini kaybetmedikçe irfan sahibi olamazsın.

İnsan olmaktan utanmamalıyız.

Geçmişi yüceltmek, şimdinin hakkını veremeyenin tesellisi.

Ölümü unutanlar, ölümden ötesini düşünebilirler mi?

Hatırlamayanlar hatırlanmaz, zikretmeyenler zikredilmez; hayatın (yaşamın değil, yaşamanın) kaidesi bu!

Başkalarıyla arandaki mesafeyi boş ver de bak bakalım; kendinle arandaki mesafe nicedir?

İnsan bazen sırf kendisi olmaktan bile yorulur.

Kimse başkası kadar yalnız olamaz, aksine herkes en nihayet kendisi kadar yalnızdır.

Acı veren yalnızlık, kavuşmayı beklemeksizin, daha açıkçası beklenilmeksizin kendi başına kalmaktır.

Evrenin mekanik düzenini nasıl keşfettiği sorulduğunda, Newton, muhatabına işte böyle demiş: gece gündüz onu düşünerek.

Nezaket başkasını rahatsız etmemek değil, asıl başkası için rahatsızlık duymaktır.

Herkesleşme; Bu tabir “herkes gibi olma” anlamına mı geliyor: yığınlara katılmak, sürü içinde sürü gibi yaşamak, kendini fark etmeden, kendince fark olunmadan ömür tüketmek ve sürünün içinde kendini kaybetmek, yok olmak?

İnsan, ifade özgürlüğü sayesinde değil, irade özgürlüğü sayesinde insandır.

Kimse sana sende olmayanı veremez; bu nedenle sen sende olanı bulmalı, bulman gerekeni sen kendinde bulmalısın.

 “Kendi kendine konuşmak”, insanın başkasıyla konuşamaması demek olduğundan, insanoğlu başkasıyla, başkalarıyla konuşamadığında, konuşmak istemediğinde kendine döner ve kendisiyle konuşmaya başlar.

Demek ki aşk vücudu baki kılmak için çırpınanların değil, vücudu fani kılmak için çabalayanların mesleği.

Gerçekten de karıştırılır hep yalnız olmak ile tek başına olmak. Oysa yalnız olmak başka, tek başına olmak daha başka. Hakikatte hiç tek başına olmadık, olamadık. İstedik mi gerçekten tek başına olmayı, tek başına kalmayı, bilemiyorum. Yalnızlıklarının farkında olmayanlar, tek başına olmayı yalnız olmak zannediyorlar; yolun başında şaştıkları için, yolun başında şaşkınlığa uğradıkları için böyle zannediyorlar. Keşke uğramakla kalsalardı, bilakis orada ikameti seçtiler. İşte bu yüzden zannetmeye devam ediyorlar.